BLIND GUARDIAN - Beyond The red Mirror (2015)

W heavy metalowym światku są zespoły na których płyty czeka się z utęsknieniem i wielką nadzieję, że znów będzie to wielkie dzieło. Takie zespoły działają na nasza podświadomość poprzez magię swojej nazwy, poprzez znakomite lata doświadczenia, wielkie dzieła na swoim koncie czy też sentyment. Oj takich zespołów każdy mógłby wymienić po kilka i na pewno dla wielu osób takim zespołem jest Blind Guardian. O osiągnięciach tej zasłużonej kapeli power metalowej można by napisać elaborat, w którym można by się rozczulić jakie to świetne albumy nagrali w przeszłości i jak z rewolucjonizowali gatunek power metalu. Od dłuższego czasu zespół ten przeżywa kryzys i nic dziwnego że tonący statek opuścił perkusista Thomen Stauch. Blind Guardian żyje wspomnieniami i żyje w cieniu swojej wielkości. Niestety taka jest prawda. Próby powrotu do korzeni były już na „A twist in the Myth” czy poprzednim „At The edge of Time”. Oba albumy nie są złe, ba nawet można je zaliczyć nawet do udanych. Nutka progresji, folkowe melodie, na ostatnim zespół nawet poszedł dalej, udając się w rejony epickiego, symfonicznego metalu. Zespół próbuje nowych rzeczy i chce pokazać jak to niby się rozwija i nowy album”Beyond The Red Mirror” to ma być kolejny tego przykład. Kolejny krok na przód w stylu tej kapeli i przykład, że można się rozwijać. Zaczynali jako speed metalowa kapela, potem pokazali się z bardziej power metalowej strony, potem pojawiła się progresywna strona zespołu i na koniec stali się bardziej symfonicznym zespołem. Niezła historia, ale czy taki obrót stawia długo wyczekiwany nowy album”Beyond The Red Mirror” w dobrym świetle? Zobaczmy czy magia nazwy i sentyment do tej wielkiej kapeli, która zmieniła moje poglądy muzyczne zadziałała i czy faktycznie mamy z tak arcydziełem jaki to przedstawiali wszyscy dotychczasowy recenzenci.

Nie można spojrzeć na nowy album nie znając poprzedniego „At the Edge of Time” czy „A Twist in the Myth”, które są podstawowym gruntem brzmienia nowego albumu i to jaki styl zespół prezentuje. Na poprzednim albumie zespół wykorzystał orkiestrę, symfoniczne patenty, dzięki czemu uzyskaliśmy takie podniosłe, epickie kawałki jak „Wheel Of Time”. Był powiew świeżości, było coś nowego, ale jednocześnie została stara konwencja i była ta ich słynna przebojowość. To sprawiło, że „At The Edge of Time” to był jeden z ich najlepszych albumów. Jak można było przewidzieć w tamtym czasie, zespół postanowił rozwinąć właśnie te cechy i obrano drogę bardziej symfoniczną. Dotychczas 4 lata trzeba było czekać na nowy album Niemców, ale tym razem trzeba było 5 lat by stworzyć nowy materiał. Wiele pracy zespół włożył, żeby album brzmiał z takim przepychem i rozmachem. Efekt niezły. Tylko co z tego, że jest ciekawy pomysł, jest sporo orkiestry i innych urozmaiceń jak nie ma w tym Blind Guardian? Nie ma tych charakterystycznych przejść perkusji, ciekawych wejść na początku kompozycji, brak chwytliwych melodii, czy mocnych riff. Nie jest to już ten Blind Guardian, który znaliśmy z poprzednich wydawnictw, nie jest to już też zespół, który gra mocny i energiczny power metal. Można powiedzieć, że zespół zdradził swoje początki, korzenie i własną tożsamość tylko po to żeby stworzyć coś innego, coś co wydałoby się świeże. Czy naprawdę Blind Guardian musi udawać jakiś drugie Rhapsody czy Symphony X? Przecież oni są od zupełnie innego zadania. Z „At The Edge of Time” mamy symfoniczne patenty, orkiestrę, rozmach i nacisk na rozbudowane kompozycje, z kolei z „A Twist in the Myth” przerysowane niedopracowane brzmienie, które zniekształca wydźwięk gitar i niszcząc potężny głos Hansiego. Wykorzystanego z tamtego krążka też spore cechy progresywnego metalu i tak dostaliśmy dość ciężko strawny album, który w niczym nie przypomina dawny Blind Guardian. Tak kolejne obietnicy i przechwalenia pozostały bez potwierdzenia.

Wytwórnia płytowa Nuclear Blast to jedna z tych największych i zadbała o promocję tej płyty. Liczne pochlebne recenzję przed premierą, singiel czy trailery zapowiadające całość. Był szum i zapowiedzi, że zespół nagrał znakomite dzieło. W końcu historia będąca kontynuacją tej z „Imaginations from the other side” naprawdę zobowiązuje do tego żeby było to coś wielkiego. Niestety przeczucia, że będzie to słaby album zwiastował singiel „Twilight of the Gods”. Średni riff, refren, który nie zapada w pamięci i styl przypominający „A Twist in The Myth” to nie wróżyło nic dobrego. Co ciekawe ostatecznie jest to jeden z najlepszych utworów na płycie, w którym są echa Blind Guardian, który znamy. Nie ucieszy was pewnie fakt, że to jedna z nielicznych power metalowych kompozycji na nowym wydawnictwie. Przejdźmy zatem do pozostałych kompozycji na tym albumie. Na samym wstępie witają nas gregoriańskie śpiewy, ponury, ale zarazem podniosły chór. Tak właśnie zaczyna się pierwszy kolos w postaci „The Ninth Wave”. Można przeżyć początkowo, że to jest Blind Guardian. Chór bardziej kieruje nas w stronę takiego Therion czy Rhapsody. Układ płyty przypomina oczywiście poprzednika, czyli na początek i koniec mamy kolosa. Sam utwór niestety bardzo przekombinowany, za dużo tutaj progresji, jakiś nie potrzebnych bitów, czy też odesłań do Queen. Niby wiele się dzieje, niby zespół stara nam przedstawić różne motywy, ale jest to chaotyczne i ciężko strawne. Tutaj zespół pokazał, że bliżej im do „A Twist in the Myth” niż kultowego „Imaginations from the Other Side”. Już sam wstęp po prostu zniechęca, bo przecież same genialne chórki to za mało, żeby zachwycić prawdziwego fana Blind Guardian. Pierwszym utworem, który w jakiś sposób gdzieś tam mnie poruszył jest „Prophecies”. Nie ma tutaj dominacji orkiestry, nie ma w tym kawałku też aż takiego kombinowania, co bardzo cieszy. Utwór jest utrzymany w średnim tempie, ale może nas ucieszyć bardziej chwytliwy refren. Sam riff, to co wygrywa Olbrich i Siepen przypomina oczywiście „A Twist In The Myth”, ale i tak jest ciekawej niż na dziwacznym otwieraczu. Jednym z najciekawszych momentów na płycie jest „At The Edge of Time”.Jak samo nazwa wskazuje utwór brzmi jak zagubiony track z poprzedniej płyty. Jest to kompozycja podniosła i tutaj ta orkiestra składająca się z 90 muzyków robi swoje i sprawia że kawałek brzmi epicko i niezwykle podniośle. Nie jest to stary Blind Guardian, ale jest w końcu jakiś ciekawy pomysł, jest lekkość i przebojowość. Jak dobrze się w słuchamy to są i również elementy folkowe. Co można zarzucić temu utworowi jak i całej płycie to z pewnością nie potrzebne wydłużanie kompozycji i takie silenie się na pseudo rozbudowane, progresywne kawałki. Na dłuższą metę jest to bardzo męczące. „Ashes of Eternity” to miał być chyba najostrzejszy utwór na płycie przywołujący „Imaginations From the Other side”. Niestety słychać tutaj więcej „A Twist in The Myth”, a progresywne patenty psują to czym mógł być ten kawałek. Cieszy, że tutaj jest jakiś mocniejszy riff, jest też power metalowa formuła. Szkoda, że wyszedł z tego drugi średni kawałek pokroju singlowego „Twilight of The Gods”. Co ciekawe takie średnie kawałki jak ten tutaj przytoczony są najmocniejszymi momentami na płycie. Prawdziwe emocje przeżyłem dopiero przy 7 kompozycji zatytułowanej „The Holy Grail”. Ostry, power metalowy kawałek w starym stylu. Już riff jest taki prosty, ale niezwykle drapieżny i nie ma w tym nic tandetnego. Podniosły refren i niezwykła melodyjność przypomina mi o dziwo „Somewhere Far Beyond”. Właśnie takich utworów wyczekiwałem, takiej płyty od początku do końca. Niezwykle smutne jest to że echa starego Blinda mamy w dwóch czy trzech kompozycjach. Killerów poza tym utworem nie ma. Tak jak na całej płycie popisy gitarowe Olbricha są bez ikry i przekonania, tak w tym kawałku brzmi to wszystko prawidłowo. Dalej mamy „Sacred Mind” i co ciekawe ma podobny styl do „Sacred Worlds”. Stonowane tempo, podobna konwencja i rozbudowana formuła. Utwór nieco przekombinowany, ale podoba mi się tutaj podniosły i zapadający w pamięci refren. Utwór ma sporo ciekawych motywów i momentów, ale też nieco za długi jest. Na pewno ucieszy starych fanów tutaj liczne przyspieszenia i power metalowe rozwiązania. Kolejnym przykładem, że ten Blind Guardian który znamy przepadł jest ballada „Miracle Machine”. Nie jest to podobne do takich klasyków jak „Bards Songs” czy „Lord of The Rings” i więcej tutaj niestety Queen. Tak o to wielki band zatracił własną tożsamość. Czyżby brak pomysłów? Czy chęć pozyskania nowych fanów?Całość zamyka „Grand Parade”, które Olbrich opisał jako jeden z jego najlepszych utworów jakie kiedykolwiek skomponował. Zastanawiam się niby czemu? Bo jest długi? Bo dzieje się z nim sporo? Czy to, że jest tutaj przesyt epickości, orkiestry i symfonicznych patentów, lekceważąc moc gitar i wokalu Hansiego? Miał to być drugi „Wheel Of Time”, ale nie jest tak. Utwór oczywiście ma sporo ciekawych motywów, zwolnień, ciekawych solówek. Jednak tutaj orkiestra ratuje sprawę i odciąga naszą uwagę od niedociągnięć w kwestii aranżacji i partii gitarowych, które wieją nudą. Tak jedynie orkiestra i przepych jest tutaj mocny i godny uwagi. Może takie jest przesłanie tego albumu? Orkiestra zajmie się wszystkim, a reszta jakoś przeleci i nikt niczego nie zauważy.

Szybki rachunek. Singiel okazał się jednym z najlepszych utworów na płycie, a przecież sam w sobie jest to średni utwór. To tylko potwierdza jakość tego wydawnictwa. Kilka ciekawych fragmentów mamy w „Grand Parade” czy „Prophecies”. Do udanych należy zaliczyć „At The Edge Of Time” czy power metalową petardę „The Holy Grail”, który przypomina poniekąd dawny Blind Guardian. Pierwszy raz zespół tak zatracił swoją tożsamość, porzucił power metal na rzecz symfoniki, pierwszy raz Oliver Holzwarth nie jest jest sesyjny basistą od czasów „imaginations From The Other Side” no i pierwszy raz napisaną kontynuację historii z tamtego albumu. Nie wszyło i Bogu dzięki, że nie mamy tytułu pokroju „Imaginations from the other side part II”. Ciekawa, klimatyczna okładka to z kolei jeden z najciekawszych rzeczy w tym wydawnictwie, bo niskiej jakości brzmienie wzorowane na „A twist in the Myth” najlepiej przemilczeć. 5 lat czekania na nowy album Blind Guardian i wielkie oczekiwania względem tego albumu były czasem nadziei, że stać ich na jeszcze dobry album. Niestety ten zespół umarł, zdradzając swój styl, tracąc wyjątkowość i magię. Teraz już nawet nazwa Blind Guardian nie ma w sobie magii i nie wiem czy chce jeszcze usłyszeć kolejne płyty Blind Guardian. Jedno z największych rozczarowań ostatnich lat.

Ocena: 5/10